Bóg po Auschwitz - perspektywa polska FIL-SM>mono01

Istnieją filozofie niewrażliwe na rzeczywistość, próbujące prowadzić refleksję „z absolutnego punktu widzenia”, nie przejmujące się zbytnio wydarzeniami historycznymi. Myślenie, które hasłowo zwykliśmy nazywać „filozofią po Auschwitz” sytuuje się na przeciwległym biegunie. To myślenie, dla którego Auschwitz stało się ważnym punktem odniesienia, każącym przemyśleć na nowo, kim jest człowiek, do czego jest zdolny, jak może zostać ocalony. W naszej polskiej rzeczywistości podkreślał to wielokrotnie Józef Tischner, zwłaszcza w dyskusji z tomizmem: dość filozofii, która w ogóle nie dostrzega, co się dzieje wokół niej, filozofii niewrażliwej na ludzki ból. Jej czas się skończył.
Myślenie po Auschwitz zatem to myślenie krytyczne, patrzące z podejrzliwością na to, co doprowadziło do Auschwitz.
Podczas naszych zajęć weźmiemy pod uwagę przede wszystkim wymiar religijny tego myślenia. Będziemy przyglądać się z bliska zmaganiom polskich myślicieli (nierzadko byłych więźniów obozów koncentracyjnych i łagrów), dla których kwestia Boga i pytania o to, czy da się o Nim mówić tak, jak wcześniej, są nadal ważne.
1. „Ereignis Auschwitz” i jego znaczenie dla refleksji antropologicznej i religijnej
2. Rola perspektyw w patrzeniu na Ereignis Auschwitz (żydowska, niemiecka, polska)
3. „Byliśmy niemi” – przyczyny milczenia o doświadczeniu Auschwitz do lat 60
4. Odpowiedzialność Boga/odpowiedzialność człowieka?
5. Jak po Auschwitz pozostać wierzącym chrześcijaninem/wierzącym Żydem?
6. Filozofie ciążące ku rozpaczy: niemożność uprawiania refleksji religijnej po Auschwitz?
7. Czy po Auschwitz możliwy jest dialog i spotkanie?