Wykład przedstawia historię nowożytnej sztuki europejskiej od początków XV w. po przełom XVIII i XIX w.
Historia sztuki nowożytnej zostanie zarysowana na tle najważniejszych wydarzeń w dziejach XV-XVIII-w. Europy. Zmieniająca się sytuacja polityczno-gospodarcza oraz przemiany społeczne na przełomie XV i XVI w. wpłynęły na usamodzielnienie się sztuki, umocnienie pozycji artystów oraz na wykształcenie się nowych grup odbiorców, przypisujących sztuce nowe funkcje. W początkach epoki nowożytnej wyrosły i ustabilizowały się najważniejsze centra artystyczne, które będą – z różnym natężeniem – pełnić kluczowe role dla rozwoju sztuki. Dlatego szczególna uwaga będzie poświęcona działalności artystycznej w ośrodkach włoskich (Florencji, Rzymie, Wenecji itd.), różnych miastach Niderlandów (późniejszej Flandrii i Holandii), Francji oraz w miastach Rzeszy Niemieckiej (m.in. Norymberdze, Augsburgu, Wittenberdze, Wiedniu, Pradze). Przemiany religijne (podział Europy na kraje protestanckie i katolickie) oraz nowe ustroje polityczne (monarchia absolutna i parlamentarna, Republika Zjednoczonych Prowincji, absolutyzm oświecony w XVIII w.), które pojawiły się w XVII w., wpłynęły na pojawienie się nowych centrów artystycznych (poza Rzymem i Antwerpią na czele wysuną się Paryż, Amsterdam, a w XVIII w. także Londyn, Monachium, Drezno i in.) i na ukształtowanie nowych teorii oraz funkcji sztuki (m.in. sztuki propagandowej).
W trakcie zajęć przedstawieni zostaną najważniejsi twórcy epoki nowożytnej i ich dzieła. Szczególna uwaga zostanie poświęcona ukazaniu ich w szerokim kontekście europejskiej sztuki. Dyskusja na temat wybranych dzieł pozwoli studentom dogłębnie poznać specyfikę sztuki tego okresu.