Historia filozofii: filozofia nowożytna TWT-KAP-SJ>histfil

Derrida widzi w języku podstawowe narzędzie przemocy, służące uniformizacji, określanej jako logocentryzm. Próba przezwyciężenia logocentryzmu języka dokonuje się za pomocą metody, określanej przez samego Derridę mianem dekonstrukcji. Dekonstrukcja to ciągły rozkład tekstu i jego dowolna reinterpretacja, przy czym tekstem określa się wszystko, co jest. Ciągła dekonstrukcja redukuje podmiot do obiektu dekonstruującego, samemu podlegającemu dekonstrukcji. Podmiotowość traci swój uprzywilejowany charakter, a to prowadzi do dehumanizacji i circulus vitiosus ciągle ponawianej dekonstrukcji.
Z kolei strukturalizm wychodzi od dehumanizacji, pozbawiając człowieka uprzywilejowanej pozycji na rzecz pierwotnych struktur. Foucault pomija w swych badaniach historycznych rolę świadomości, na rzecz nieświadomego oddziaływanie wewnątrz ludzkości. Foucault również odwołuje się do problematyki tekstu. Tekst-język wykracza poza autora, przez co sam autor jest zbędny, a nawet szkodliwy, odbierając dziełu jego nieskończony potencjał hermeneutyczny. Rola autora kończy się w procesie twórczym.
Inaczej do problematyki podmiotu podchodzi Richard Rorty. Wywodząc się z analityczno-pragmatycznej tradycji filozofii anglosaskiej rozumie historię filozofii jako stopniowo przekształcanie języka, dokonujące się tak w ramach tradycji platońskiej, jak i przeciw niej. Postmodernizm miałby więc być ostatecznym odrzuceniem języka, bazującego na pojęciach platońskich. Problem braku jakichkolwiek struktur obiektywnych, stanowiących punkt odniesienia przy wydawaniu sądów zostaje przezwyciężony za pomocą modelu zachowania, które Rorty określa mianem „liberalnego ironisty”. Jest to postawa ciągłego sceptycyzmu wobec każdej wypowiedzi i otwartość na nieustanne zmienianie pojęć.