Wprowadzenie do semiologii gregoriańskiej MKP-SL>Wpsemgreg

WIEDZA:
W wyniku przeprowadzonych zajęć student:
 ma podstawową wiedzę dotyczącą semiologii gregoriańskiej dotycząca podstawowych znaków
adiastematycznych notacji sanktgalleńskiej i laońskiej,
 definiuje elementy utworu gregoriańskiego i rozumie relacje miedzy znakiem a słowem,
 charakteryzuje powiązania i zależności pomiędzy nauka paleograficzną znaków adiastematyczncyh
i praktycznym ich zastosowaniem w utworach gregoriańskich.
UMIEJĘTNOŚCI:
W wyniku przeprowadzonych zajęć student:
 posiada podstawowe umiejętności w zakresie interpretacji utworów gregoriańskich,
 jest przygotowany do współdziałania z innymi śpiewakami w zespołach wykonywujących śpiew
gregorański,
 posługuje się umiejętnościami umożliwiającymi przekazanie utworu gregoriańskiego
w optyce semiologicznej,
 potrafi samodzielnie analizować utwór gregoriański wykorzystując wiedzę semiologiczną.
KOMPETENCJE:
W wyniku przeprowadzonych zajęć student:
 rozumie potrzebę ciągłego doskonalenia się w wiedzy semiologicznej i w interpretacji
gregoriańskiej,
 poprzez poznawanie utworów gregoriańskich (IX–X wiek) uczestniczy w zachowaniu dziedzictwa
chrześcijańskiego Europy.

1. Egzamin ustny (analiza utworu gregoriańskiego zawierającego notację adiastematyczną).
2. Ćwiczenie z retrowersji.
3. Śpiew.

Literatura podstawowa:
Źródła
Graduale Triplex, Solesmes 1979.
Graduale Novum I i II, Regensburg 2011, 2018.
Literatura
Agustoni L., Göschl B.J., Introduzione all’interpretazione del canto gregoriano. Principi
fondamentali, vol. I, Edizioni Torre d’Orfeo, Roma 1998.
Agustoni L., Göschl B.J., Introduzione all’interpretazione del canto gregoriano. Estetica, Edzioni
Torre d’Orfeo, Roma 2009.
Albarosa N., Rozwój interpretacji semiologicznej chorału gregoriańskiego, „Studia gregoriańskie”
1 (2008), s. 13–24.
Cardine E., Grancie semiologii w śpiewie gregoriańskim, „Studia gregoriańskie” 6 (2013), s. 9–23.
Cardine E, Semiologia gregoriana, Rzym 1979, tłum. pol.: Kaziński M, Siciarek M., „Semiologia
gregoriańska”, Kraków 2000.
Göschl B.J, Jedność w wielości: podstawy interpretacji śpiewu gregoriańskiego, „Studia
gregoriańskie” 4 (2012), s. 73–99.
Rampi F., De Lillo A., Nella mente del notatore, Editrice Vaticana 2019.
Prassl F.K., Rękopisy z Sankt Gallen jako wyraz tradycji wykonawczej, „Studia gregoriańskie”
6 (2013), s. 71–107.
Rumphorst H., Relacja pomiędzy notacjami sanktgalleńską i metzeńską, „Studia gregoriańskie”
6 (2013), s. 25–69.
Turco A., Il neuma e il modo. Le incidenze verbo-modali sulla notazione neumatica, Città del Vaticano
2018.
Turco A., Neuma i modus, cz. I, „Thesaurus musicae sacrae” 1 (2017), 7–48.
Literatura dodatkowa:
Ferfoglia S., Rękopisy adiastematyczne jako wyraz tradycji wykonawczej, „Pro Musica Sacra”
17 (2019), s. 65–80.
Ferfoglia S., Słowo podstawowym narzędziem gregoriańskiej techniki kompozytorskiej w adaptacji
wzorców modalnych do nowych tekstów „Liturgia Sacra” 25 (2019), nr 2, s. 1–30 2019, s. 543–572.
Göschl B.J., Restytucja melodii śpiewów gregoriańskich na przykładzie nowego wydania Graduale
Novum, „Pro Musica Sacra” 17 (2019), s. 82–101.
Milanese G., Wymowa łaciny w śpiewie, „Studia gregoriańskie” 9 (2016), s. 39–50.
Palacios Asensio J.C, Badania nad śpiewem gregoriańskim przed Semiologią gregoriańską
i po niej, „Pro Musica Sacra” 17 (2019), s. 23–42,
Prassl F.K., Patrystyczna egzegeza kompozycji gregoriańskiej, „Studia gregoriańskie” 9 (2016), s. 51–
78.
Prassl F.K., Kodeks Hartker (CH-SGs 390/391) – genialna szkoła retoryki w służbie teologii
liturgicznej, „Pro Musica Sacra” 17 (2019), s. 43–61.
Sławecki M., Nichil, michi, veementer – brzmienie głoski „h” w średniowiecznej łacinie liturgicznej.
Analiza fonetyczna na bazie semiologii gregoriańskiej, „Pro Musica Sacra” 17 (2019), s. 103–170.

Dodatkowe informacje (np. o kalendarzu rejestracji, prowadzących zajęcia, lokalizacji i terminach zajęć) mogą być dostępne w serwisie USOSweb:

• Strona przedmiotu MKP-SL>Wpsemgreg w USOSweb